جایگاه زنان نزد عیسی مسیح

در اینجا فقط به ذکر چند نمونۀ کوتاه از دیدگاهی که عیسی در مورد وضعیت و جایگاه روحانی زنان داشت بسنده می‌کنیم:

در لوقا ۱۳:‏۱۶ عنوانی که عیسی به زن علیل می‌دهد نشان‌دهنده ارزش والایی است که برای زنان به‌عنوان کسانی که رسماً جزئی از قوم خدا هستند قائل است. عیسی زن علیل را «دختر ابراهیم» می‌خوانَد! عنوان پسر ابراهیم عنوانی متداول و معمولی بود که بر ارزش مرد به‌عنوان عضو رسمی قوم عهد تأکید داشت، اما عنوان دختر ابراهیم شناخته شده نبود زیرا زنان عضو رسمی قوم به‌شمار نمی‌آمدند بلکه صرفاً عضو رسمی یک خانواده محسوب می‌شدند! عیسی با به‌کار بردن عنوان «دختر ابراهیم» زنان را به‌طور کلی، و این زن علیل را به‌طور خاص، ارزش می‌نهد!

عیسی به هوش و قوۀ ادراک زنان از مطالب روحانی احترام می‌گذاشت. در یوحنا ۴:‏‏‏۷‏-‏‏‏‏۳۰ می‌بینیم که او به‌هنگام گفتگو با زن سامری تعصب‌های فرهنگی زمان خود را به‌دور می‌افکند و با آن زن در مورد مسائل روحانی صحبت کرده، مسیح بودن خود را بر کسی که نه تنها یک زن، بلکه یک سامری بدنام بود، آشکار می‌سازد. این در شرایطی است که معلمان مذهبی آن زمان معتقد بودند: «هر بار که مردی با زنی (حتی زن خود) به گفتگویی طولانی می‌پردازد، شر و بدی را بر خود نازل می‌سازد و از کلمات تورات دور شده، در نهایت جهنم را میراث خود می‌سازد».

عیسی همچنین زنان را افرادی تعلیم‌پذیر و قابل‌آموزش می‌دانست. شاید بهترین نمونه در این مورد زمانی باشد که عیسی در منزل ایلعازر به تعلیم مشغول بود و مریم نزد پا‌های او نشسته، به تعالیم او گوش می‌سپرد (یوحنا ۱۰:‏ ۳۹).

لفظ «نشستن در محضر یا نزد پاهای کسی» یک اصطلاح فنی بود و از روش‌های متداول تعلیم گرفتن از رابی‌ها به‌شمار می‌رفت. و در اینجا می‌بینیم که زنی بدین شیوه از عیسی، این استاد اعظم، تعلیم می‌گیرد! این درست برعکس نظر رابی ایلعازر است که معتقد بود: «بهتر است تورات سوخته شود تا اینکه حقایق آن را به یک زن یاد داد»! عیسی نه تنها مریم را به‌عنوان یک شاگرد می‌پذیرد، بلکه او را به این خاطر که کار‌های معمول خانه را کنار گذاشته و به سخنان او گوش می‌دهد تحسین می‌کند (آیه ۴۱).

یکی از عجیب‌ترین ابعاد خدمت عیسی و ارزشی که برای زن‌ها قائل بود این است که گروهی از زنان در سفر‌های او با شاگردانش وی را همراهی می‌کردند: (متی ۲۷:‏۵۵‏؛ مرقس ۱۵:‏۴۱). این زنان نه در حاشیه، بلکه در مرکز زندگی و تعلیمات عیسی قرار داشتند. آن‌ها نیز درست مانند دیگر شاگردان، تعالیم عیسی را می‌شنیدند (لوقا ۲۴:‏۸).

در یهودیت آن زمان شهادت یک زن به‌حساب نمی‌آمد. اما وقتی عیسی قیام می‌کند، نه تنها زنان را مأمور شهادت دادن به چنین واقعه‌ مهمی می‌سازد بلکه شاگردان را به‌خاطر باور نکردن شهادت زنان توبیخ می‌کند (مرقس ۱۶:‏۱۱)! بهانۀ شاگردان متأسفانه نمایانگر دیدگاه آن زمان و نیز نظر برخی از افراد امروزی در مورد احساسات زنان است: «فکر کردند آنها هذیان می‌گویند» (لوقا ۲۴:‏۱۱)، اما از نظر عیسی زن موجودی نبود که به‌خاطر احساساتش نتواندمسئولیت خود را به‌درستی انجام دهد. از نظر عیسی، آنچه تعیین می‌کرد که کسی می‌تواند شاهدی امین برای او باشد نه جنسیت شخص، بلکه وفاداری و در دسترس بودن وی برای کار خدمت بود